CEO’s 4 Climate is broodnodig! Een positieve community die iedereen overtuigt om bewuste ecologische keuzes te maken. Dat sommigen beweren dat inspanningen om het klimaat te redden niets meer zullen uithalen – lees bijvoorbeeld het vlammende opiniestuk van Glen Hendrix op Age of Awareness – waarin hij zegt dat het zeer moeilijk wordt om tot een radicale afbouw te komen van fossiele brandstoffen, belet ons niet om te hopen dat we de zaken ten goede kunnen keren. Hoe meer mensen van die dringende noodzaak doordrongen zijn, hoe groter onze slaagkansen. CEO’s moeten het voorbeeld geven, temeer omdat er – zoals uit de lange rijen aan de ingang van de discountwinkels blijkt – een grote groep mensen bestaat voor wie de eerste bekommernis vandaag de dag niet is of de aarde over tien of vijftien jaar nog wel zal bestaan, maar wel of ze hun kinderen niet met een lege brooddoos naar school zullen moeten sturen.

Mensen kortom, voor wie het einde van de maand nog altijd belangrijker is dan het einde van de wereld. Vanuit de dubbele vaststelling dat het einde van de wereld echt wel met rasse schreden nadert als we ons gedrag niet veranderen en dat het voor veel mensen elke dag zwoegen is om niet compleet in armoede te verzanden, schreef de Franse topeconoom Christian Gollier het boek Le climat après la fin du mois. De auteur, die ook algemeen directeur is van de Toulouse School of Economics, wijst er in zijn boek op dat maatregelen om klimaatopwarming tegen te gaan hoe dan ook de koopkracht zullen aantasten. Maar dat mag geen beletsel zijn om op termijn de economie volledig los te koppelen van fossiele brandstoffen. Dat kan volgens hem enkel als de vervuiler betaalt en als er dus wereldwijd een universele koolstoftaks komt, die gebaseerd is op de waarde van de toegebrachte schade. Met de opbrengst ervan kunnen we volgens Gollier een compensatie toekennen aan mensen die het meeste moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Een universele koolstoftaks van bijvoorbeeld 50 euro per uitgestoten ton CO₂ kan volgens hem voor een ferme boost zorgen in research en ontwikkeling en kan onverwachte samenwerkingen doen ontstaan, zodat de daling van de koopkracht misschien maar een tijdelijk fenomeen is. Of zodat de daling van de koopkracht in een nieuwe betekeniseconomie en in de geest van het bewustzijnskapitalisme, dat even sterk focust op welzijn en welbevinden als op welvaart, niet langer als een ramp wordt ervaren voor de economie.

Gollier benadrukt dan ook de steeds duidelijker wordende noodzaak aan beleidsmensen met een langetermijnvisie die de opbrengst van de koolstoftaks ook op een verstandige manier herverdelen en onder meer inzetten om scholen en hospitalen te bouwen, de ongelijkheid aan te pakken, en in te zetten op een maatschappij waarin “hebben” minder belangrijk wordt dan “zijn”. Het kan een manier zijn om geleidelijk aan over te stappen naar een systeem waarin we niet meer groeien om te groeien en waarin mensen het niet meer nodig hebben om mee te draaien in de ratrace. Een systeem waarin mensen zich geen zorgen meer moeten maken over het halen van het einde van de maand, precies omdat er gekozen is om ervoor te zorgen dat het einde van de wereld niet elke seconde dichterbij komt. Het is alvast uitkijken naar een mogelijke Nederlandse vertaling van dit interessante boek.

Meer info : www.tse-fr.eu/christian-gollier